Likwidacja szkody powstałej w następstwie uszkodzenia pojazdu w ramach ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych stanowi problem często podejmowany w doktrynie i orzecznictwie. Niniejszy artykuł podejmuje problematykę naprawienia szkody rzeczywistej (straty). Z uwagi na zastosowanie ogólnego prawa odszkodowawczego do odpowiedzialności odszkodowawczej ubezpieczyciela, podstawowego znaczenia nabiera właściwe zdefiniowanie pojęcia straty. W zależności od stanu faktycznego, stratę może stanowić ubytek wartości rynkowej pojazdu lub poniesione koszty restytucji. Obowiązek naprawienia szkody powstaje już w chwili jej wyrządzenia, co jednak nie powoduje, iż ma ona charakter obiektywny. Działania poszkodowanego przekładają się bezpośrednio na stan jego aktywów, tym samym decydując o dynamicznym charakterze szkody. Z tego powodu straty nie można określić w sposób obiektywny, bez odnoszenia się do faktycznego działania poszkodowanego. Stosowana powszechnie w praktyce ubezpieczeniowej kosztorysowa metoda ustalania odszkodowania stanowi wadliwą obiektywizację szkody.

Wciąż aktualne jest orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1988 r. wydane w sprawie I CR 151/88, w którego tezie Sąd Najwyższy wprost wskazał, iż naprawa pojazdu nie jest niezbędna do wystąpienia z roszczeniem o zapłatę odszkodowania. W uzasadnieniu Sąd wprost wskazał, iż jeżeli natomiast poszkodowany z jakichkolwiek przyczyn (…) wykona naprawę w niepełnym zakresie lub używając niższej jakości części lub materiałów niż technicznie przewidziane w rzeczywistości, nie przywróci w pełni stanu sprzed wypadku – to szkoda jego nie zostanie w całości naprawiona. W takim wypadku różnica między ceną kosztorysową a faktycznie poniesioną ceną remontu niepełnego przypaść powinna poszkodowanemu jako należność odszkodowawcza. Zapraszamy do zapoznania się z treścią wyroku i uzasadnieniem.